Görünüşe göre gerçek aşk, bir başkasıyla ilgilenirken kendinizi kaybetmeniz, onun ihtiyaçlarını kendi ihtiyaçlarınızın önüne koymanızdır.
HERE NEWS muhabirinin bildirdiğine göre, partnerinin mutluluğu uğruna her şeyi yapmaya hazır olan bu fedakar münzevi imajı, kültürel kodlarımıza sıkı bir şekilde yerleşmiş durumda, ancak psikologlar bunu sağlıklı ilişkiler için ciddi bir tehdit olarak görüyor.
“Kurtarıcı” davranış kalıbı çocuklukta oluşur ve çoğunlukla aşırı sorumluluk ve erdem kisvesine bürünür. Bir yetişkin bilinçsizce düzeltilmeye, desteğe veya rehberliğe ihtiyacı olan bir partner arar çünkü bu ona kendine değer verme ve kontrol duygusu verir.
Fotoğraf: Pixabay
Ancak bu önemin bedeli kronik yorgunluk, gizli kızgınlık ve kendini tamamen kaybetmedir. Bu tür ilişkilerde tükenmişlik kaçınılmazdır çünkü bir kişinin kaynağı sınırsız değildir.
Kurtarıcı, bir pil gibi sürekli enerji verir, ancak bunun bencilliğin bir tezahürü olduğunu düşünerek nadiren kendisinin yeniden şarj edilmesine izin verir. Zamanla aşk ağır bir göreve dönüşür ve partner, eşit olarak değil, her zaman hayata geçirilemeyen çaresiz bir proje olarak algılanmaya başlar.
Buradaki paradoks, böyle bir fedakarlığın başka bir kişinin büyüme ve bağımsız olma hakkını elinden almasıdır. Onun için sürekli sorunları çözerek gizli bir mesaj yayınlıyorsunuz: “Bunu tek başına halledemezsin.” Bu bir bakım değil, partnerin yeteneklerini değersizleştiren ve onu kendi gücüne olan inancından mahrum bırakan bir kontrol biçimidir.
Uzmanlar, sağlıklı ilişkilerin tek taraflı hizmet değil, karşılıklılık üzerine kurulduğunu vurguluyor. Bu, ortakların sırayla birbirlerine liderlik ettiği bir danstır ve tek bir ana karakter hayırseverle yapılan bir performans değildir. Bakım, ömür boyu sürecek bir görev değil, bir jest olmalıdır.
Kız, çiftin tüm yaşamını ve duygusal iklimini taşıdığını fark ettiğinde bu farkındalığı yaşamak zorunda kaldı ve “gücünden” sessizce gurur duyuyordu. Aynı zamanda partnerim pasifliğe daldı ve onun hareketsizliğine kızdı. Değişim, onun için bir şeyler yapmayı bırakarak görevleri değil, sorumluluğu devretmeye başladığımda başladı.Bakım ve hizmet arasında ayrım yapmak önemlidir. İlgi aşırı sevgiden doğar ve bir başkasının sınırlarına saygı duyar, hizmet ise korku ve görev duygusundan doğar, bu sınırları siler. Birincisi her ikisini de zenginleştirir, ikincisi hizmet edeni tüketir ve hizmet edileni çocuklaştırır.
Partnerinizin yetişkin olmasına izin vermek onun bazen hata yapmasına, üzülmesine ve kendi çözümlerini bulmasına izin vermek anlamına gelir. Bu çok büyük bir güven ve alçakgönüllülük gerektirir, çünkü her şeyin “doğru” olması için gidip her şeyi kendiniz yapmak çok daha kolaydır. Ancak bu, vesayetin değil, gerçek bir ortaklığın doğmasının tek yoludur.
Mutlu bir ilişki ancak birbirini tamamlayan değil tamamlayan iki tam insan arasında mümkündür. Ambulans olmayı bırakın ve onun hayatında sadece ilginç bir yol arkadaşı olun – bu şekilde gücünüzü, onurunuzu ve karşılıklı sevgi şansınızı borçsuz olarak koruyacaksınız.
Ayrıca okuyun
- Neden kendinizle bir ilişkiye ihtiyacınız var: yalnızlık neden bir cümle değil bir beceridir?
- Neden sessizlikten korkuyoruz: bir ilişkide sessizlik neden kavgadan daha kötü?
