Uzun vadeli ilişkilerin paradoksu, güçlerinin nadir görülen tutku parıltılarına değil, tekrarlanan eylemlerden örülmüş küçük, neredeyse görünmez ipliklerden oluşan bir ağa bağlı olmasıdır.
HERE NEWS muhabirinin bildirdiğine göre, bu ritüellerin restoranlardaki gösterişli yıldönümleriyle hiçbir ilgisi yok.
Kendiliğinden doğarlar: sabahları kahve hazırlamanın özel yöntemi, şifre haline gelen aptalca bir ifade veya eski bir TV dizisindeki zorunlu Cuma pizzası.
Fotoğraf: Pixabay
Birliğin gerçek çimentosu haline gelen, sosyal ağlardaki zil sesleri değil, bu küçük şeylerdir. Başkalarının anlayamadığı ortak bir dil olan “kendi” dünyalarına dair bir his yaratırlar. Stresli dönemlerde, büyük duygular geçici olarak geri çekildiğinde bağlantıyı ayakta tutan şey bu ritüellerdir.
Sinirbilim bunu basitçe açıklıyor: Tekrarlanan olumlu eylemler, bir partneri güvenlik ve zevkle ilişkilendiren istikrarlı sinir bağlantıları oluşturur. Bu, kendi bahçenizdeki bir yolu çiğnemek gibidir; bu yolda yürümek kolay, tanıdık ve sakindir.
Ritüeller ortadan kalktığında ilişkiler ayrı günlük olaylara dönüşmeye başlar. Bir mitolojiyi değil, aynı yaşam alanını paylaşan iki kişi olursunuz. “Kendinin” büyüsü kaybolur, geriye yalnızca işlevsel “biz” kalır.
Psikoterapist Esther Perel, ritüellerin rutinin panzehiri olduğunu vurguluyor. “Rutin arzuyu öldürür çünkü öngörülebilir ve kişisel değildir. Ritüel de bir tekrardır ancak anlam ve dikkatle doludur. Aradaki fark, bunu hangi niyetle yaptığınızdır” diyor.
Ritüelleri yenilemek veya yaratmak için asla geç değildir. En basit şeyle başlayın: Yatmadan on dakika önce telefon olmadan, sadece el ele tutuşarak konuşmak veya susmak.
Veya Cumartesi günü nereye giderseniz gidin zorunlu bir yürüyüş – sadece birlikte yürüyün, her zamanki rotanızdan sapın. Önemli olan düzenlilik ve acil durumlar olmadan iptal yasağıdır.
Bu sizin kutsal, dokunulmaz zamanınızdır ve bu, haber akışından veya bir meslektaşınızın ani aramasından daha önemlidir. Bu şekilde birbirinize ve kendinize açık bir sinyal göndermiş olursunuz: ilişkimiz bir önceliktir.
Ritüeller para gerektirmez, varlık gerektirir. Bu, müzik dinlerken ortalıkta dolaşırken birlikte bulaşık yıkamak ya da bir iş gününün ardından birbirimizi selamlamanın özel bir yolu olabilir; resmi bir “nasılsın” değil, gözlere gerçek, ilgili bir bakış.
Kriz anlarında farklı yönlere yelken açmanızı engelleyen şey bu küçük çapalardır. Bir kavganın içindeyken bile, akşam çay içme ritüeli uzlaşmaya giden ilk köprü olabilir çünkü vücut olağan eylemi hatırlar ve sakinleşir.
Bir fotoğraf albümüyle anlatılamayacak aşkınızın yaşayan bir hikayesine dönüşüyorlar. Yıllar sonra hediyelerin maliyetini değil, ilk kurabiyenizi yapmaya çalışırken nasıl güldüğünüzü ya da uzun bir yolda kendi komik şarkınızı nasıl bulduğunuzu hatırlayacaksınız.
Ritüeller külfetli bir sorumluluk haline gelirse, bunların nazikçe değiştirilmesi gerekir. Yapılacaklar listesindeki başka bir öğe değil, neşe getirmeliler.
Onların sizinle ve yaşam koşullarınızla birlikte gelişmesine izin verin. Bu tür uygulamaların olmaması endişe verici bir işarettir.
Bu genellikle ilişkinin duygusal geçmişine yatırım yapmayı bıraktığınız ve resmi bir varlıktan memnun olduğunuz anlamına gelir. Etrafınızdaki dünya sürekli olarak bağlantınızı koparmaya çalışıyor ve buna yalnızca iç gelenekleriniz direnebilir.
Size sadece komşular olmadığınızı, aynı zamanda her bölümün sadece olay örgüsüyle değil, aynı zamanda kendi özel tarzıyla da bir arada tutulduğu bir hikayenin ortak yazarları olduğunuzu hatırlatıyorlar. Bu hikayede sadece dramaya değil, aynı zamanda gündelik küçük şeylerin şiirine de yer var.
Bir tanesiyle başlayın. En küçüğünden ve en basitinden. Ve bu görünüşte önemsiz eylemin, ortak alanınızı geçici bir barınağın değil, bir evin sıcak, kalıcı renkleriyle nasıl yavaş yavaş renklendirdiğini izleyin.
Ayrıca okuyun
- Bir ilişkide para hakkında dürüstçe konuşursak ne olur: Bütçe gönül meselesi haline geldiğinde
- Partnerinizin geçmiş ilişkisi neden tehditkar görünüyor: Hikayesi sizin kişisel gerilim filminiz gibi okunuyorsa
