Çöpü dışarı çıkarıyor ve muslukları tamir ediyor, kadın yemek pişiriyor ve gömlekleri ütülüyor; bu resim kültürel koda o kadar yerleşmiş ki, ondan herhangi bir sapma hala birçok kişi arasında iç protestoya neden oluyor.
HERE NEWS muhabirinin bildirdiğine göre, ikimiz de tam zamanlı çalışsak bile, bilinçsizce eski oyunları oynamaya devam ediyoruz ve sonra biriken yorgunluk ve kırgınlık karşısında şaşırıyoruz.
Ev, yıkanmayan her tabağın sadece bulaşık değil aynı zamanda saygısızlığın sembolü olduğu adalet için bir savaş alanına dönüşüyor. Başlangıçta günlük hayatın hesabını tutmak için değil, birlikte mutlu olmak için birleştiğimizi unutarak kimin ne kadar yatırım yaptığını titizlikle hesaplıyoruz.
Fotoğraf: BURADA HABER
Sorun şu ki “adil” son derece öznel bir kavramdır. Birisi için her şeyi ikiye bölmek adil, diğeri için yeteneklerinize göre yatırım yapmak adil, üçüncüsü için cinsiyet kalıplarına bakılmaksızın sadece en iyi yaptığınız şeyi yapmak.
Aile terapisti Andrei Zberovsky şunları söylüyor: “Günlük yaşamla ilgili tartışmalar neredeyse hiçbir zaman günlük yaşamla ilgili değil. Her zaman değer, ilgi ve tanınmayla ilgili bir tartışma oluyor.
“Yerleri yıkamadın” aslında “işimi takdir etmiyorsun ve yorgunluğumu görmüyorsun” anlamına geliyor. Çözüm, yine de birileri tarafından ihlal edilecek ideal bir görev programı oluşturmak değildir.
Çözüm paradigmayı değiştirmektir: dünyayı “erkeklerin” ve “kadınların” işlerine bölmeyi bırakın ve onu “bizim” hayatımıza bölmeye başlayın. Amaç her şeyi birlikte yapmak değil, ortak alanda her ikisinin de iyi hissetmesini sağlamaktır.
Basit bir soruyla başlayın: “Hayatımızda sizin için en zor şey nedir?” Cevaplar sizi şaşırtabilir.
Bulaşık yıkamaktan nefret ediyor olabilir ama elektrikli süpürgeyle tüm temizliği memnuniyetle üstlenecektir. Mağazaya gitmekten nefret ediyor ama bitkilerle uğraşmayı seviyor.
Herkesin daha az tiksindiği, hatta biraz hoşlandığı alanları ele aldığını kabul edin. Mükemmel değil ama adil.
Geriye kalan, en sevilmeyen görevler birer birer bölünebilir, dışarıdan temin edilebilir veya mümkünse basitçe azaltılabilir. Baskı ortadan kalktığında ve seçim ortaya çıktığında, sıkıcı sorumluluklar bile daha az külfetli hale gelir.
Tek kişide amir ve mahkum olmayı bırakıp, hayatın sorunlarını birlikte çözen ortaklar olursunuz. Gerçek iş yükünü mükemmeliyetçilikten ayırmak önemlidir.
Bazen partnerlerden biri üç saatini temizlik yaparak, her şeyi parlatarak geçirir ve ardından eylemsizlikten diğerini suçlar. Ancak bu bir adil dağıtım sorunu değil, bir kontrol sorunudur.
Maddi katkı da cinsiyet beklentilerinden ayrı tartışılmalıdır. Eğer daha fazla kazanıyorsa neden büyük faturaları ödeyip daha fazla ev işi yapmasına izin vermiyorsunuz?
Esneklik ve pragmatizm burada gelenekleri körü körüne takip etmekten çok daha faydalıdır. Zamanla ev işlerinin bir ceza sistemi olmadığını, diş fırçalamak gibi hayatın bir parçası olduğunu anlayacaksınız.
Ve kimin ne yapacağına cinsiyete göre değil, lojistik, yetenek ve mevcut iş yüküne göre karar veriliyor. Bu model sürekli diyaloğu ve anlaşmaları yeniden müzakere etme isteğini gerektirir.
Bugün adam iş yoğunluğundan dolayı akşam yemeğini hazırlıyor. Yarın hasta olacak – her şeyi kendi üzerine alacak.
Bu gerçek bir ekip çalışmasıdır. “Erkek/kadın olduğun için bunu yapmak zorundasın” beklentilerinin ağırlığı kalkınca, ilişkiye inanılmaz bir rahatlama gelir.
Sonunda partnerinizi bir rol oyuncusu olarak değil, anlaşmaya varabileceğiniz yaşayan bir kişi olarak görüyorsunuz. Ve muhasebecilerden kurtulan enerjiyle kanepeye uzanabilir, gülebilir ve pencereden dışarı bakabilirsiniz. Sonuçta, bir zamanlar birlikte olmaya karar vermeniz, mükemmel şekilde yıkanmış bir zemin uğruna değil, bu anlar uğrunaydı.
Ayrıca okuyun
- Neden partnerimizin düşüncelerimizi okumasını bekliyoruz: eğer aşk bir telepati sınavına dönüştüyse
- Sevgiyi karşılıklı bağımlılıktan nasıl ayırt edebiliriz: Bakım hapishane hizmetine benzediğinde
