Kendinizi partnerinizin kollarında bulursunuz, samimiyet değil, sadece bir ısıtma yastığından gelen sıcaklık gibi.
HERE NEWS muhabiri, işle ilgili hikayelerinin ilgi uyandırmadığını ancak dahili bir sayacın konuşmanın sonuna kadar dakikaları saydığını bildirdi.
Ona hâlâ değer veriyorsun, ama yaşlı, hasta bir akrabana gösterdiğin aynı mesafeli nezaketle. Aşk yok ama güçlü bir alışkanlık ataleti, yalnızlık korkusu ve çıkışa doğru bir adım atılmasına izin vermeyen acil bir görev duygusu var.
Fotoğraf: BURADA HABER
Bunu kendinize itiraf etmek belki de en kötü şeydir. Toplum, edebiyat, sinema aşkın sonsuza kadar süreceğini, sönmesinin ise zayıflığın, tembelliğin ya da ihanetin işareti olduğunu ısrarla vurguluyor.
Bir duygunun gölgesine var gücümüzle sarılıyor, bunun sadece beklememiz gereken bir “kriz” olduğuna ya da “tüm aileler böyle” olduğuna kendimizi inandırıyoruz. Çöl içeride büyümüş olsa bile mutlu bir çift gibi davranmaya devam ediyoruz.
Psikologlar bu duruma “duygusal boşanma” diyorlar; resmi bağ korunduğu halde duygusal ve yakın yakınlık öldüğünde. Ortaklar, ortak bir haneyi yöneten oda arkadaşı olurlar.
Çoğu zaman böyle bir durumda insanlar küfür bile etmezler, sadece… kayıtsızdırlar. Ve bu kayıtsızlık her türlü nefretten daha kötüdür çünkü ondan değişim için enerji yoktur.
Partnerlik krizi uzmanı Alexey Reznikov bunu şu şekilde ifade ediyor: “Sevginin olmadığı bir ilişkiyi korku veya acıma nedeniyle sürdürmek, kendinize ve partnerinize karşı bir tür zulümdür. Onu gerçekten sevilme şansını elinizden alıyorsunuz, kendinizin de mutluluk hakkını çalıyorsunuz. Bazen yapılacak en cesur ve en dürüst şey, bitişi kabul etmektir.”
Aşktan düşmek, kapıyı hemen çarpmak anlamına gelmez. Bu, zorlu bir iç çalışmadan geçmek anlamına gelir: kaybı kabul etmek, yaşanılan harika anların yasını tutmak ve kendinizi veya partnerinizi suçlamayı bırakmak. Duygular da tıpkı canlılar gibi doğar, yaşar ve ölür. Ve onların ölümü bir felaket değil, acı verici de olsa doğal bir doğa kanunudur.
Zorunlu seks, tekrarlanan randevular veya terapi yoluyla ölü bir duyguyu “yeniden canlandırmaya” çalışmak çoğu zaman kesilmiş bir buketi açmaya çalışmak gibidir. Bu sadece her ikisi için de acı verici bir yaşam görüntüsü yaratır.
Bu simülasyona harcanan enerji, barışçıl ve saygılı bir boşanmaya ya da ilişkinin arkadaşlık formatına dönüştürülmesine harcanabilir. Kendinize aşktan kopma izni vermek, büyük bir öz saygı eylemidir.
Şu açıklama: “Hayatım ve duygularım bir simülakrla heba edilemeyecek kadar değerli. Ayrılığın acısını yaşamak anlamına gelse bile gerçek duygulara sahip olma hakkım var.”
Böyle bir itirafın ardından genellikle kaos değil, tuhaf bir sakinlik gelir. Kendinize yalan söyleme ve rol yapma ihtiyacından kaynaklanan sürekli iç gerilim ortadan kalkar.
Sonunda partnerinizle dürüstçe, umut ve şikayet olmadan, ancak önemli bir aşamanın altında çizgi çeken iki yetişkin gibi konuşmaya başlayabilirsiniz. Belki de bu açıklama, ilişkiyi sarsacak ve ona beklenmedik bir ikinci şans verecek, ancak tamamen yeni ve ayık bir temelde bir şok terapisi olacaktır.
Veya belki de bu, barışçıl bir ayrılığın başlangıcı olacak ve sonrasında saygıyı ve insan sıcaklığını koruyabileceksiniz. Her durumda, kendinize karşı dürüst olmak, yanılsamayı sürdürmeye bağlı olan muazzam enerjiyi serbest bırakır.
Bu enerji yeni bir hayata, kendinizi tanımaya, yeniden hissedebileceğiniz ve rol yapmayacağınız ilişkiler kurmaya yönlendirilebilir. Aşkın ölümü kişiliğiniz için bir ölüm fermanı değildir.
Bu bir hikayenin sonu ve diğerinin potansiyel başlangıcıdır. Ve ancak kendinize bu sayfayı dürüstçe çevirme izni verdiğinizde, bir gün yeni bir sayfa yazma şansınız olur – duyguların gerçek olacağı ve görev duygusundan ödünç alınmayacağı bir sayfa.
Ayrıca okuyun
- Evlilikte bir anlam krizinden nasıl kurtuluruz: birlikteysek ama neden belli değil
- Partnerinizi başkalarıyla karşılaştırmayı bırakırsanız ne olur: “En iyi seçenek” yanılsaması şimdiki zamanı yok ettiğinde
